Shkencëtarët po përpiqen të krijojnë një akullore që nuk shkrihet shpejt, edhe në temperatura të larta – një ëndërr verore për të gjithë ata që i urrejnë duart me krem të shkrirë.

Një shembull që bëri bujë vjen nga prodhuesi japonez Kanazawa Ice, i cili krijoi një akullore që qëndronte e pandryshuar edhe nën temperaturë të lartë, falë polifenoleve, molekula antioksiduese të pranishme në shumë fruta. Këto shtesa ndihmuan në ruajtjen e formës, duke parandaluar rrjedhjen e yndyrës nga kremi i shkrirë.

Si funksionon zakonisht akullorja?
Ajo përbëhet nga krem dhe sheqer që përzihen në një daulle të ftohtë. Kur akullorja ngrohet dhe riftohet sërish, krijohen kristale të mëdha akulli që dëmtojnë teksturën. Për të shmangur këtë, prodhuesit përdorin stabilizues si carrageenan (nga algat) dhe guar gum (nga farat guar).

Por akullorja që nuk shkrihet fare – që shndërrohet në një masë gome – nuk është ajo që shumica e njerëzve presin nga një ëmbëlsirë e ftohtë.

Në SHBA, shkencëtarja ushqimore Cameron Wicks eksperimentoi me acid tanik, një polifenol i veçantë, dhe vuri re se me rritjen e përqendrimit, përzierja trashëhej dhe krijonte një strukturë që mund të pritej me thikë dhe të qëndronte në filxhan edhe kur përmbysej.

Sipas Wicks, polifenolët ndërveprojnë me proteinat në krem dhe krijojnë një rrjet që parandalon ndarjen e yndyrës, duke ngadalësuar procesin e shkrirjes.

Megjithatë, edhe kjo nuk ndalon rritjen e temperaturës së akullores – thjesht e bën më të qëndrueshme në formë, ndonëse me kalimin e kohës ajo merr një teksturë si puding.

Përfundimisht, akullorja “që nuk shkrihet” mund të mos jetë e preferuara e të gjithëve. Prisni një shije dhe strukturë të njohur – dhe mos merrni një “monolit të gomuar” në vend të saj. Por për ruajtje gjatë transportit dhe sfidat e verës, këto zgjidhje mund të jenë shumë premtuese.